Ik ben naar een lezing geweest over het onderwerp 'kinderen en scheiding'. Ik koos voor deze lezing omdat ik dat de interessantste vond voor toekomstige leerkrachten. Het is gewoon zo dat je er als leerkracht veel mee geconfronteerd wordt dat er een kindje in de klas zit waarvan de ouders scheiden of gescheiden zijn.
De mevrouw die kwam spreken was een kinderpsychologe. Ze vertelde ons hoe het is voor een kind om ouders te hebben die gaan scheiden, en ook hoe het dan verder verloopt met het kind. Wat voelt het kind? Wat kan het kind helpen? Hoe ga je ermee om? Op zo'n vragen kregen we die avond een zo goed mogelijk antwoord.
Wat mij het meest geraakt heeft, is de verhalen die ze vertelde als psychologe, over kinderen die bij haar al in therapie zijn geweest. Hoe die kinderen reageerden, hoe gekwetst de kinderen waren. Ik had er helemaal nog niet bij stilgestaan dat het echt heel erg is voor die kinderen. Ik kan het me moeilijk voorstellen, omdat ik de situatie nooit heb meegemaakt. Vooral één bepaalde situatie is me heel sterk bijgebleven. De psychologe vroeg aan het kindje om eens met het speelgoed mensen voor te stellen. Het kindje stelde twee dinosaurussen voor als de advocaten van zijn mama en papa. En de leeuw was de rechter. Dit waren nu de belangrijkste mensen in zijn leven, de advocaten en de rechter. Ze gingen namelijk bepalen hoe alles nu verder moest.
Ik vond het een heel boeiende lezing en heb er veel uit onthouden. Ik vond het heel nuttig om dit allemaal eens te horen, aangezien ik er later als leerkracht ook mee zal geconfronteerd worden.
